Διαμαντένιος Ουρανός

Αν αυτά τα σύννεφα είναι οι φόβοι
των ανθρώπων που παγώνουνε
πάνω απ’ τις σκεπές...
Ας ξεπλύνουν οι πιο άγριες βροχές
αυτούς τους δρόμους
κι ας χυθούν στις μυστικές δεξαμενές,
που γεμίζουνε τη θάλασσα της φρίκης,
που βουτάει αυτός ο δύτης μοναχός
Πριν τελειώσει η ανάσα του
κοιτάει προς τα πάνω και θυμάται...

Διαμαντένιος ουρανός...
Διαμαντένιος ουρανός...

Αν αυτά τα σύννεφα ζυγίζουνε το
βάρος που λυγίζει τις ανθρώπινες καρδιές...
Ας γκρεμίσουνε οι πιο άγριες ματιές
αυτά τα σκιάχτρα
κι ας χυθούν στις μυστικές δεξαμενές,
που γεμίζουνε με καύσιμα τα τρένα
που θα πάρει κάποια μέρα μοναχός
Πριν τελειώσει το τσιγάρο με
κοιτάει προς τα πάνω και θυμάται...

Διαμαντένιος ουρανός!...


Όταν ήμουνα μικρός μες τα κύματα δε μ’ ένοιαζε
αν ο κόσμος είν’ απλός ή αν έτσι απλώς εμένα μου έμοιαζε...

Διαμαντένιος ουρανός!...

Όταν ήμουνα μικρός
στα όνειρά μου πάντα ερχότανε
ένας άσπρος αετός
με κοιτούσε και θυμότανε.

Όταν ήμουνα μικρός
μες στα κύματα δε μ’ ένοιαζε
αν ο κόσμος είναι απλός
ή αν έτσι απλώς εμένα μου έμοιαζε.

Διαμαντένιος ο ουρανός,
τ’ άστρα στα μάτια της γυαλίζανε.
Διαμαντένιος ουρανός,
κάτι φωνές μου ψιθυρίζανε.

Αν κατάλαβα ακριβώς
μου `πε πως δε θα ξαναρχότανε.
Ο πρώτος κεραυνός
από μακριά ακουγότανε.

Έγινα βροχοποιός
γιατί τα δάκρυα στερέψανε.
Πάλι αστράφτει, κοίτα φως.
Νιώθω σαν να με μαγέψανε.

Έρχεται ο βροχοποιός
πες του πως τίποτα δε χάθηκε.
Μη λυπάσαι, κλαίει αυτός
από έρωτα τρελάθηκε.

Έρχεται ο βροχοποιός
γιατί τα δάκρυα στερέψανε.
Πάλι αστράφτει, κοίτα φως.
Νιώθω σαν να με μαγέψανε.

Όταν ήμουνα μικρός
όλοι λένε πως ξεχνιόμουνα
στη βεράντα εκεί στο φως
με κοιτούσες που κοιμόμουνα.