Στο Παρίσι ερωτεύτηκα μία σερβιτόρα.
Δούλευε σε ένα γωνιακό καφέ, με την επιγραφή "Le Banquet''.
Πήγαινα σχεδόν κάθε απόγευμα, μετά τη δουλειά. Δούλευα σε ένα ταχυδρομείο, μεταφραστής. Εκείνη αποκλείεται να είχε προσέξει την ύπαρξή μου. Αλλά δε με ενοχλούσε. Την είχα ονομάσει Celine. Ήμουν σίγουρος ότι το όνομά της είχε μέσα λ.
Και ήταν ό,τι ακριβώς ονειρευόμουν από το Παρίσι.
Είχε μια λάμψη, που ανάβλυζε από κάθε σημείο του σώματός της. Ξεκινούσε από ψηλά, από τον τελευταίο όροφο του Άιφελ, κατέβαινε κατά μήκος των μαλλιών της, που έπεφταν απαλά στο στήθος της. Εκεί έχτιζα μια ολοδική μου Μονμάρτη. Πλανόδιοι ζωγράφοι φαντάζονταν τις ρώγες της και καρουζέλ χόρευαν γύρω τους. Κι η λάμψη ύστερα κυλούσε μαζί με τον ιδρώτα στην κοιλιά της, που διέκρινα από εκείνα τα λίγα εκατοστά ανάμεσα στα δύο κουμπιά του άσπρου πουκαμίσου της. Στον αφαλό της συναντιόταν με τον Σηκουάνα και με έπαιρνε μαζί της στα βαθιά μυστικά της.
Είχε το χαμόγελο της Τζοκόντα και τα χείλη της γεύση από αφρόγαλα. Μύριζε σαν το ακυκλοφόρητο άρωμα της Coco Chanel και στα δάχτυλά της απλώνονταν οι Βερσαλλίες. Τα μάτια της είχαν το χρώμα της μέντας και όταν με κοιτούσε μεταμορφώνονταν σε Εσμεράλδα. Και εγώ σε Κουασιμόδος.
Δεν γνωριστήκαμε ποτέ.
Με την Celine. Αλλά κάθε φορά που πηγαίνω στο Παρίσι, της κάνω έρωτα σε κάθε γειτονιά του. Κι αυτή το ίδιο.
In Paris I fell in love with a waitress.
She was working in a cafe round the corner, with the inscription "Le Banquet''.
I was going there almost every evening after work. I was working in a post office, as a translator. For sure she had not noticed my existence. But that did not bother me. I was calling her Celine. I was sure that her name had an L inside.
And it was exactly what I was dreaming of Paris.
She had a glow, which gushed from every part of her body. It was starting from above, from the top floor of the Eiffel Tower, descending along her hair that was falling softly on her breast. There i was building my own Montmartre. Itinerant painters were imagining her nipples and carousels were dancing around them.And then her glow was moving down along with her sweat to her belly, which I could see through those few inches between the two buttons on the white shirt. In her belly buttonl it was meeting with the Seine and she was taking me with her to her deepest secrets.
She had the smile of Gioconda and her lips were tasting like steamed milk. She smelled like the unreleashed perfume of Coco Chanel and in her fingers spread the Versailles. Her eyes were the colour of mint and when I looked at her she was like Esmeralda. And I was Quasimodo.
We never met.
With Celine. But every time I go to Paris,i make love to her in each neighborhood. And she as well.