Γνώρισα μία κοπέλα φέτος το καλοκαίρι, έναν υπέροχο άνθρωπο.
Δεν
γνώριζε την ύπαρξη του κασετόφωνου, κι όταν της μίλησα για αυτό, έδειξε
ενθουσιασμένη.
Έκανε μάλιστα και την αναβάθμιση για να ακούει σε όλες
τις φάσεις.
Περάσαμε μέρες και νύχτες παρέα με το κασετόφωνο...
Στην παραλία ακούγοντας την κασέτα "Να με πάρεις να φύγουμε ".
Σε μια βόλτα μας, χορεύοντας ξυπόλυτοι στη νέα παραλία κι ακούγοντας "Το κορίτσι του Μάη ".
Ένα ηχειάκι , το κασετόφωνο, εκείνη κι εγώ ...
Σε ένα μπαλκόνι το χάραμα να ακούμε ελληνικά των 90s , disco , ό,τι τραβάει η όρεξή μας.
Στο αμάξι. Στην σκηνή. Μετά από συναυλίες , φεστιβάλ.
Όλες τις ώρες.
Όταν δεν ήμασταν μαζί καμιά φορά, ακούγοντας την ίδια κασέτα.
Κι
όταν μας έλειπε ο ήχος της θάλασσας, η καλοκαιρινή ρέκλα, η παγωμένη
μπύρα, οι βόλτες μας στην άμμο το ξημέρωμα κι έπειτα εκείνες στην άδεια
πόλη, το κασετόφωνο εκεί, να μας ταξιδεύει νοητά στα μέρη που
πρωτογνωριστήκαμε, που ανταλλάξαμε το πρώτο μας φιλί, που περπατήσαμε,
που γελάσαμε, που νευριάσαμε ο ένας με τον άλλο.
Πολλές φορές συνδέεις ένα τραγούδι με έναν άνθρωπο.
Για μένα λοιπόν το κασετόφωνο θα θυμίζει πάντοτε εκείνη...
Λόγια @gnwstos agnwstos
Κλικ @ele_trueye